مدح و شهادت امام موسی کاظم علیهالسلام
ســــلام خـــدا و ســـلام پــیــمــبـــر سـلام امـامـان بـه مـوسـیبـنجـعـفر شـهـنـشــاه مـــلـک وســیــع الــهــی کـه امـرش بـود حـکــم خــلاق داور ولـی خـدا، هـفـتـمـیـن حـجّـت حــق دُر نـاب شـش یـم، یـم پـنـج گـوهــر بـه جـن و بـشـر تـربتـش کـعـبـۀ دل به ارض و سما طلـعـتـش نـورگستر فـــروغ رخـش تــا ابــد عـــالــم آرا کـلام خـوشـش هـمـچـنان روحپرور خــداونـد خُـلـق و خـداونـد خـصـلت خــداونـد خُـوی و خــداونـد مـنـظــر به پـایـش فـشـانـدنـد لاهـوتـیان جان بـه خـاکـش نهـادنـد قـدوسـیـان ســر مـلایـک گـشـودنــد از چـار جـانـب بـه خــاک قـــدمهـــای زوار او پَـــر ببر عرض حاجت سوی کاظـمـیـنش بـگـــیـــر از در او مـــراد مــکــرر اگــر امــر مـــیکـرد ذات الـــهـــی چو جدش علی در گـرفتی ز خـیـبـر و یا آن که میکرد مه را دو قـسمت به انـگـشـت سـبـابـه همچون پـیـمـبر که اعــجـاز او بـُود اعـجـاز احــمـد کـه بـازوی او بـُـود بـازوی حــیــدر عـنـایـات او بــر مـلـک بـُـود هـادی اشــارات او بـر فــلـک بـُود رهـبــر کــلامـش بــشـر را چـراغ هــدایـت مـقـامش مـلـک را بُـود فــوق بــاور تـو او را بـه تـاریکـی حـبـس دیـدی دمی بـاز کـن چـشـم دل را و بـنگـر که مـاه است پــروانـۀ شـمـع رویش که مهر است در بحر نورش شناور به حبس عـدو پـیـکـرش آب گـردیـد امامی که جان بود مـهـرش به پیکـر سرشکش به هجران معصومه جاری خیـال رضـا را گرفتـه اسـت در بـر به غـیـر از خـدا کـس نـدیـد و ندانـد که بر او چه آمـد ز خصـم سـتـمـگر امـامـی کـه یـار هـمـه خـلـق بــودی غـریـبـانـه جـان داد بـییـار و یـاور خدایا! که دیـده است زیر شـکـنـجـه هــمـای ولایـت زنـد در قـفـس پـر؟ بـنـالــیـــد بـــر آن امـام غـــریــبــی کـه زهـر جـفا در دلـش ریخـت آذر در آن حبس تاریک دربسته هر شب مـلاقـاتـیاش بـود زهــرای اطــهــر سزد از شـرار غمش خلق،«میثم»! بسوزنـد چون شمع؛ از پـای تـا سر |